1 Ekim 2013 Salı

  ANT'IMIZ

ANDIMIZ  kaldırılmış.  Yani artık çocuklarımız okul girişlerinde  «Türküm-Doğruyum-Çalışkanım»   üçlemesiyle eğitim günlerine başlamayacaklar.
Bu demektir ki  «İlkem;  küçüklerimi korumak, büyüklerimi saymak / Yurdumu, milletimi  özümden çok sevmektir»  de diyemeyecekler.
EYVAH EYVAH!
Yine koptu bir kıyamet!  Türklük, milli değerler, Atatürk elden gitti yine! Sayısız  AKP ve RTE  (sövme)  güzellemesi dolaştı yine sosyal medyalamalarda.



Andımız, çocukları küçük yaşlarından itibaren yalan söylemek üzerine programlıyor ve yemin kavramını sıradanlaştırıyordu bence. Her ders günü en az 1 kere ve ömür boyu toplamda belki 1000'e yakın kez ettiğimiz bu yeminlerin sonrasında (ve Andımız'da söylenenler: küçüklerini sevip büyüklerini sayan, vatanını-milletini kendinden çok seven insanlarla)  şu anda çok farklı bir ülkede yaşamamız gerekirdi. Demek ki zaten reel hayatta karşılığı olmayan, putperestlerinki gibi boş tekrar duası kabilinden ezbere bir yeminmiş ki bir işe yaramamış.  Emrederek birşeyleri (vatanını, milletini, özünü, küçüğünü-büyüğünü...) sevdireceğini zanneden ve bu saçmalığı destekleyen, insan yapısından zerre haberdar olmayan ve dahi umursamayan okumuş cahiller sürüsü ile kuşatılmış olduğumuzu bir kez daha deneyimlemiş olmamız da cabası.  Keşke müzakere sürecinden önce kaldırılsaydı. Ama bu da mümkün değildi;  çünkü Türkiye'de kendine  "laik ve ilerici"  diyen kesim  ne laik  ne ilerici  ne de çağdaş.


        Demokrasiye geçişte itici güç muhalefet iken,  bizde çeşitli sebeplerle iktidar soyundu bu işe.  Etyen Mahçupyan'ın  Kutuplaşma ve Zavallılık yazısını durup okumanınızı tavsiye ederim.  Ne yazılırsa yazılsın,  kendine "çapulcu" veya laik diyen kesimle köprü kurabilmek,  iletişime geçebilmek son derece zor.  Karşılıklı konuşamadığın ve tartışamadığın insanlarla ne kadar demokrasi olursa o kadarız işte.


Aşağıdaki metin,  Muhammed Eminoğlu'nun  Facebook duvarından alıntıdır:


Andımızın kaldırılmasından ziyade andımız konseptli kavrama yaklaşımda ciddi bir problem var.

Andımız problemli idi,  sebebi de "Ne mutlu Türküm diyene" dedirtilmesinden öte bir durumdu. Ne kadar üzücü ki andımız Kürtlere göz kırpmak için kaldırıldı. Halbuki andımız insanlık gereği kaldırılmalıydı. Sorunun kökeni hergün çocuklara ant içtirmek gibi ruhi bozukluk içeren eylemdi. Yani bırakın ne mutlu Türküm diyene lafını, ne mutlu insanım diyene gibi hümanist bir söz içerseydi dahi "andımız" konsepti sorunlu bir konsept olacaktı...

Andımızın kaldırılmasına sevindim, ancak AKP'nin sorunun kökenini görebildiğine inanmadığım gibi insanların da bu konuda farkındalıklarının olduğunu zannetmiyorum. Yani andımızın kaldırılmasına sevinilmesinin sebebi "Türküm" ifadesinin geçmesinin ötesinde değil. Kusura kalmayın ama bu bana çok yavan geliyor. Yavan çünkü bu sorunun ufak bir parçası. Eğitim sistemindeki militarist yaklaşımın korkunçluğunu farkedip hissedemiyorsan bu sorunu çözemezsin,  andımız kalkar ama sorunlar devam eder.

Farkındasınız değil mi, ilkokul çocuklarına tamamen sivil bir bürokrat karşılarına dikilip "rahat, hazır ol" gibi askeri komutlar veriyor. Biriniz de sormuyorsunuz sivil eğitimde askeri komutların işi ne diye. İşte siz bunu görmüyorsunuz ya beni çok üzüyorsunuz. Öğrencilerin sıra olmaları ve müdürden emir almaları kaldırılmadı, sadece Andımız kaldırıldı. Yani sadece Türküm denmesine karşın duyulan rahatsızlığın üzerine gidildi. Peki ya dibine kadar militarizm içine batmış eğitim sistemi?
O ne olacak?



EDIT:   8 Ekim 2013'te  kaldırılan  "Öğrenci Andı"  için  Danıştay
"Yeniden okutulsun"  dedi.   (Ekim 2018)

Karara sevinen de var,  tepki veren de...  Bense sizlere 1900'ler Avrupasından birkaç ant derlemesi sunmaya karar verdim.
Bu yazının altındaki  Yorumlar  bölümünde iki tanesini okuyabilirsiniz.

Ayrıca  Andımız'ın geri dönüşü için şu blog yazısını yazdım:
ANDIMIZ  Reloaded


3 yorum:

F. Sokmen dedi ki...

Yahu şöyle bir ülke var mı:
1) Her sabah, her hafta sonu okullarda, kışlalarda, her tür rant töreninde, her maçta İstiklâl Marşı çalıp söyleyip de ne istiklâlle ne onurla alâkası kalmamış başka bir ülke var mı?

2) 100 bine yakın camide günde 5 vakit haramdan günahtan bahsedildiği halde, yüzlerce dinci radyoda, TV programında yok "yetim hakkı" yok Allah, kitap, peygamber sayıklandığı halde çocuk pornosunda, rüşvette Dünya'da ilk 4 lere 5 lere giren ülke var mı?

Milliyetçiliği de Müslümanlığı da sadece gösterişten ibaret olan bir ülkenin insanlarından hangi konuda samimiyet, dürüstlük beklenebilir?
Gerçek solcuları tenzih ederek, kesinliğe yakın bir ifade ile bu ülkenin solcusu da sahtedir denilebilir.

canilecanan dedi ki...

Doğan Cüceloğlu'nun 'Mış Gibi' Yaşamlar adlı bir kitabı vardır, orada bizim toplumun hallerini irdelemeye çalışır akıcı bir sohbet dili ile... Önsözünün bir bölümünde şöyle yazıyor:

"Öyle insanlar var ki, düşüncelerinin arkasındaki niyetin farkında değiller; sözü, gözü, eli başka telden çalar. Bu insanların yaşamına 'mış gibi yaşam' diyorum.

Çevrenize bir bakın, aklı, düşüncesi çocuğuna yardım etmekle dolu olduğu halde asık yüzlü, kırıcı sözlü, ilgisiz gözlü anne ve babalar; öğretmen olduğunu söyleyen ama hiç kitap okumayan insanlar göreceksiniz.

Mış gibi yaşam, insanların bu anlayışla oluşturduğu ya da işlettiği kurumlar yoluyla tüm topluma yayılıyor: Vatandaşa yardım etmek için oluşan bürokrasi, köstek olmak konusunda uzmanlaşıyor; güven duymamız için oluşturulan kurumlar güvensizliğin kaynağı haline geliyor; adaleti sağlamak için yapılan yasalar adaletsizliğin düzenini sürdürüyor.

Kimimizin körleşip fark etmediği, kimimizin kanıksayıp artık yadırgamadığı mış gibi bir yaşam yaşıyoruz. Sanki kaderimiz olmuş, kuşaktan kuşağa sürüp gidiyor. Yaşıyormuş gibi görünüp de aslında yaşamamak... Ve yaşamadığının farkında bile olmamak."

canilecanan dedi ki...


Ant'lardan Ant beğen...
«Tanrının adıyla ben liderimin bütün emirlerini yerine getireceğime,  gerekirse bu uğurda kanımın son damlasına kadar mücadele edeceğime yemin ederim.
Yaşasın faşist devrim!»
1930'lar  İtalya - Öğrenci Andı

Ant'lardan Ant beğen...
«Führer e adanmış kanımın her damlasıyla;  ben tüm enerjimi ve gücümü  Adolf Hitlere ve ülkeme adayacağıma yemin ediyorum.  Onun için,  sahip olduklarımdan  hatta hayatımdan bile vazgeçeceğime söz veriyorum ve bunun için Tanrıdan yardım diliyorum.»
1930'lar  Almanya - Öğrenci Andı

(Facebook'ta Ali Aydın'ın paylaşımlarından alınmıştır)