KADER

Şu an sabahın 6'sı.  Saatlerdir uyuyamıyorum. Gözlerimi kapadığımda,  kaçmak ve unutmak istediğim gölgeler beni yakalıyor. Bense her zaman yaptığım gibi, unutmak için  bir şeylere sarılıyorum yine.  Ta ki bir dahaki karşılaşmamıza kadar, gölgelerle...

İnsanın yapması gerekenleri geciktirmesinin,
Kaderini değiştir(e)meyeceğini öğrendim bugün.
Evet ben bunu daha yeni öğrendim.

Ve şunu fark ettim:
Kaderde öyle bir sınır var ki,  geçmiş ve bugünle tüm bağlarını kopartmadıkça,  Zaman seni rahat bırakmıyor.  Bir örümcek ağı gibi sanki...  Dönüp dolaşıp kendini yine aynı çemberin içinde bulmak?
Aynı çıkmazda debelenmek;  hem de yıllardır, yıllardır...
Mesela 20-30 yıl desem?
"Kader"i  sadece  sevgilisinden/nişanlısından/eşinden ayrılmaya indirgeyenler;  onlar anlar mı bunu mesela?
Ya  "Her şeyi ben bilirim!"ciler?

Peki bu çember nasıl kırılacak?  Üstelik asıl soru önümde duruyor:
_Yaşamı ve yeni bir başlangıcı hak ediyor muyum ben?


Bu soruların cevaplarını bilmiyorum. Muhtemelen sonuna kadar da sadece soru olarak kalacaklar zihnimde.
"Bir çıkış olmalı, bir çıkış olmalı"  diyor içimdeki ses.
Oysa:  NO WAY OUT!
Artık kendini kandırma yani!


"Ümit"  gerçekten insanın içini yaralayan, onu deşen, terbiye eden... Bazen de can veren.
Sanki Ruh'un limon suyu!

Nietzsche:  "ÜMİT EN SON KÖTÜLÜKTÜR,  ÇÜNKÜ İŞKENCEYİ UZATIR" demiş.   Kim bilir,  belki de ümit Ruhumuzun baş işkencecisi?
Bütün hayal kırıklıkları ve acılar bir ucuyla ümide dayanmıyor mu nasılsa?
Üçü adeta sarmaş dolaş!
Yine de hayata tutunduğumuz dal onun üzerinden oluyor.  Belki de yanlışı burada yapıyoruzdur, kim bilir?

Karşılıksız sevgi, koşulsuz iyilik, vefa, hoşgörü, terbiye...  Bunlar zaten çoktan kitaplarda kalmış  Soyut kavramlar.
Belki de varoluşun başından beri hep böyle idi bu.
Bilemiyorum.
Dediğim gibi:  Bugün sadece, "insanın yapması gerekenleri ve zamanı geciktirmesinin  kaderi değiştir(e)meyeceğini öğrendim."