Ancak biz onu "Baba Buş" olarak biliriz.
Bush'lar, üç kuşak ABD aktif siyaseti içerisinde önemli pozisyonlarda olan bir aile zaten. Yanda bir resmini gördüğünüz bu adam ABD'nin 41. başkanı idi (1989-1993); sakarlıklarıyla gazete haberlerine ve dönemin karikatürlerine epey konu olmuş oğlu George W. Bush ise ABD 43. başkanı. (2001-2009)
Birinin zamanında Körfez Savaşı / Gulf War (1990-1991), diğerinde Irak Savaşı (2003-2011) çıktı. Oğul Bush, donanma harekete geçerken yaptığı canlı konuşmasında "Bu bizim için ikinci Haçlı Seferi'dir" gibi açıklamalar yapmış, sonra danışmanlarının uyarılarıyla yanlış anlaşıldığını söyleyip özür dilemişti. Kabinesindeki meşhur kadın Dış İşleri Bakanı Condoleezza Rice hakkında daha önce bir blog yazısı yazmıştım hatırlarsanız. (Hatta ilk yazılarımdan biridir.)
Bunlar baba-oğul "Orta Doğu / Middle East" de denen Yakın Doğu'nun canına ot tıkadılar özetle. "Kimyasal-Nükleer silahlar olduğu iddiası", "War on terror! / Teröre karşı savaş!" diye bu diyara ordularıyla ve ordu dışı güçleriyle geldiler; mevcut terör gölünü genişlettikçe genişleterek yollarına devam ettiler. Terörsüz alanları da terörize etmekten geri durmayarak Irak-Suriye, hatta Libya'dan itibaren kuzey Afrika'yı ve Afrika'nın diğer bazı alanlarını taa Afganistan çevresine kadar bir "kısmi terör dünyası"na çevirdiler. Onların çıkarları için çalışan terör örgütleri "özgürlük savaşçısı" oldu, "kahraman" oldu, bölge içi güçlerin yanı sıra kendilerinin de yadsınamaz destekleriyle bu derece güçlenmiş "IŞİD ile savaşıyorlar" oldu...
Şimdilerdeyse "İsrail'in yararınaysa her şey legaldir ve gerisi teferruattır" düsturunu benimsemiş olanlarla el ele çalışmalarına devam ediyorlar. Tabii ki güçlü orduları olan büyük devletler her zaman güç, yağma, prestij, çıkarlar için talanlar yapmışlardır; ancak bunlar kadar maddi-manevi kavramların, dini ve din dışı unsurların ırzına geçen olmamıştı. Roma ve Haçlı ruhunu yaşattıkları görüşü de söylenebilir tabii ama çoktan onların ötesine geçtiler. Ne "demokrasi" bıraktılar, ne herhangi bir "-izm", ne "barış ve güvenlik", ne insan hakları, ne "teröre lanet okuma"... Aslında bu delirmişlik halleriyle bütün yalanlarını bir bir çökerttiler. Tam bir yıkım çağı başlattılar.
Bir yorumcu geçtiğimiz günlerde (30 Kasım 2018'de) ölen Baba Bush için "Ortadoğu'yu cehenneme çevirmiş adamdır. Trump çırak kalır bunun yanında" diyor.
Maalesef ardından gönülden "R.I.P." (rest in peace) diyenler de var. Bunlar Baba-Oğul cehennemin kapılarını Babil'den araladılar; ama demek ki davulun sesi uzaktan hoş geliyor. İnsanlığın daha alacağı çok dersler var demek ki! :(
Daha önce bir yazımda Amerikan toplumundaki militarizm damarına kısaca değinmiştim. Az da olsa tanıdığım Amerikalıların önemli bir bölümünde ciddi bir militarist damar var. Ordularını sürekli kutsuyorlar, demiştim. Bakınız: (Gündem Ekim 2012-4)
Amerikan ailelerinden oğulları orduda olanların, "Irak topraklarına demokrasi ve barış götüreceğiz" yalanına gönülden inanıp bol manevi değer soslu militarist paylaşımlar yaptıkları Irak Savaşı günlerini hatırlıyorum. Amerikan toplumunu çok severim ve okyanus ötesinde olmalarına rağmen, bazı Avrupa toplumlarından çok daha yakın görürüm bize. Ama bu çağda bu pozisyonu kesinlikle hak etmiyorlar. Ne yaparsınız ki insanın insana hakimiyeti bu boktan çivisi çıkmış dünyayı hediye ediyor insan ailesine.
Bush'ların ekonomiyi devirmelerinin ve bir dolu saçmalığın ardından bayrağı Obama devraldı. (2009-2017) Müslüman ülkelerde bir zencinin ABD liderliği baştan büyük sevinç yaratmıştı ki "Ilımlı İslam", "Arap baharı" filan derken coğrafyayı komple ateşe verdiler. Şimdilerde de bazı terör örgütlerini silah-mühimmat-para-eğitim-itibar-misyon-siyaset... vesaire açısından istikrarlı şekilde destekleyip beri yanda halen -bir şekilde- beyaz ve pirüpak kalabiliyorlar.
Bu kadar yazdıktan sonra biraz da ek bilgi vereyim (miscellaneous) ve siyaset dışı eğlenceli şeylerden bahsedeyim:
Eğer hafızam beni yanıltmıyorsa; Baba Bush, eşiyle en az 1 kez Türkiye'ye resmi ziyarette bulunmuştu. O zamanlar Özallı yıllardayız, yani Başbakan-CB Turgut Özal. Semra hanım ve Papatyalar grubunun kıyafetleri, şaşalı ve şişme hayatları, sosyete partileri medyanın ana ilgisinde... Özal ailesi ile ilgili fotolardan sanki eşsiz bir yalakalık akıyor.İşte o resmi ziyaretlerin birinde, bizim başkanın hanımının kıyafetleri parlak, saçları ve yüzü boyalı mı boyalı... "Ne giyecek ne giyecek bizim first lady?" en baba gündem mevzumuz... (Bu arada Özal'ın Bush'lardan "aile dostumuz" gibi bahsettiğini de not düşeyim.) ABD Başkanı'nın uçağı yere indiğinde yapılan karşılamada, Baba Bush'un eşi Barbara Bush beyaz saçları ve siyah üzeri beyaz puanlı uzun elbisesi; yılışıklıkla yalakalıkla uzaktan yakından alakası olmayan duruşu ile bana gerçekten çok asil gelmişti.
Bazı Amerikan politikalarını eleştirdik ama hakkını da vermek isterim; adamların devletinde üst siyasette bizdeki gibi bu kadar sonradan görmelik sıradanlaşmaz. Bizde hala birileri liderin veya eşinin kıyafeti, sarayı, dik duruşu ile övüne dursun; adamlar orduları, planları, kültürleri ile yıka yıka ilerliyorlar. Sen (yüzyıllardır olduğu gibi) kıyafeti, kaftanı, duruşu, saçı-sakalı, örtüsü ve örtüsüzlüğü, kibirli-hamasi boş lafları övmeye devam et halkım.
Yani kıssadan hisse: Rahatsın, rahatta kal!
Kayıtlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder